Zijn stille gestrekte landschappen wachten. Of liever – ze verwachten. Met ingehouden spanning. Alsof er iets was. Alsof iets komen gaat. Staat de tijd stil of is het een momentopname van verstilde beelden? De tijd verstrijkt … de tijd spoedt voort, opgebouwd uit ogenblikken.

Zoals de schilderijen laag voor laag werden opgebouwd, werd het beeld van de voorstelling gevormd in het hoofd van de schilder. Geïnspireerd door wat hij ooit zag op zijn vele tochten te voet, per fiets, op de motor, per zeilboot of gewoon in zijn gedachten. Zijn belangstelling werd altijd weer gewekt door vorm, kleur en lichtval.

Met een klassiek te noemen schildertechniek creëerde hij zeer aanwezig werk op groot formaat. De toewijding waarmee het werk tot stand is gekomen, treft de toeschouwer, ook nu de kunstenaar er niet meer bij kan zijn om het zelf toe te lichten. Zoals hoe belangrijk het is dat ‘de huid van het schilderij mat is als de huid van een lichaam en dat de vele penseelstreken waaruit het is opgebouwd niet afzonderlijk worden prijsgegeven’.

In zijn leven werkte Nico gestaag door aan een eigen stijl. Hij was niet geboeid door rages en stromingen. Wat hij wilde, is de klassieke schoonheidsbeelden laden met zijn eigen fascinaties en persoonlijke herinneringen. Dit maakt dat zijn filmische crime scenes, dinky toys, ingetogen huizen en verstilde lost individuals de toeschouwer raken. Doordat ze zowel universeel als anekdotisch zijn.

‘Mijn locaties hebben suspence‘, zei Nico, ‘zij dragen een gebeurtenis die is uitgesteld’.

Misschien zit de verwachting in het perspectief dat niet geheel klopt?

Nico: ‘Te veel perspectief maakt dat de vormen geen relatie aangaan met elkaar.’ Of misschien ontstaat de suspence door het contrapuntisch kleurgebruik? ‘Ik werk graag met kleuren die aanzuigen of juist uitstralen’, zei Nico.