Nico Bakker (1957 – 2012) werd geboren in Rotterdam als jongste zoon in een gezin van drie kinderen. De middelbare school doorliep hij in Rotterdam waarna hij vertrok naar Amsterdam. Hier volgde hij de tweedegraads opleiding tekenen/schilderen aan de VLVU te Amsterdam, aangevuld met de opleiding eerstegraads tekenen/schilderen in Amersfoort (toen Academie voor Beeldende Vorming, nu HKU Utrecht). Hij werkte een periode als docent kunstzinnige vorming, waarna hij zich geheel op zijn schilderkunst richtte. Nico had ateliers in Veenendaal, Utrecht en in de laatste dertig jaar van zijn leven in Amsterdam.

Nico’s werkwijze

Nico, een vrije geest met veel energie, had interesse in alles om zich heen. ‘s Nachts was hij in zijn atelier te vinden waar hij maandenlang, als een monnik, aan ėėn schilderij werkte. Opzetten, kijken, schilderen, bijwerken, weghalen en opnieuw beginnen. Als perfectionist was hij niet snel tevreden en uitermate kritisch, naar anderen, maar vooral naar zichzelf. Zijn werk is groot, het grootste doek heeft een afmeting van bijna vier bij twee meter. In zijn hoofd was het plaatje van het schilderij al klaar voordat hij begon met schilderen. De kleine schetsjes werden gemaakt op restjes papier, soms niet groter dan een enveloppe, waarin hij de ruimtelijke relaties van zijn onderwerp bepaalde. Op het opgespannen grote doek wist hij op fenomenale wijze de voorstelling weer te geven. De potloodschets zonder tussenstap vertaald naar een groot formaat schilderij in olieverf, was de specialiteit van de schilder. Langzaam gaf hij zijn werk vorm in gedetailleerde kleurvlakken, opgebouwd uit dunne lagen.

Het maken van de spieramen en het minutieus spannen en vastnieten van het schilderslinnen, stonden aan het begin van een langdurig proces met perfectionisme als leidraad. Hij was als technicus geïnteresseerd in het ‘hoe’ van de dingen. Zo kon hij bijvoorbeeld geraakt worden bij het zien van een blikken maatbeker, gemaakt in het voormalige Oostblok. Het ging hem om de vorm, de gevouwen naden, het aangeklonken handvat.

De reiziger

Nico ging graag op reis, het liefst per zeilboot, over zee, naar de Azoren en verder. Naar Amerika! Het Amerika dat allang ontdekt is, maar waar altijd weer iets nieuws uit voortkomt: naar New York, op zoek naar verstilde landschappen. In de jaren ’80 vertrok hij alleen, met landkaart, naar Oost-Turkije om daar wekenlang rond te zwerven.  Thuis, in zijn geliefde appartement, op een bovenetage aan de Lindengracht,  reisde hij via verhalen en boeken; om nieuwe reizen  te maken en oude te herbeleven.

De vriend

Nico had diverse vrienden die elkaar alleen via zijn verhalen kenden. Hij gaf de voorkeur aan individuele ontmoetingen zodat hij de ander volledige aandacht kon geven. Nico was een intense romanticus en hield van het spontane en onverwachtse. Hij was goed gezelschap met een bijzondere kijk op de wereld. Velen zullen hem missen.